Στο χορό της ζωής

……. Τίποτε δεν μένει στάσιμο στου χρόνου τη περιστροφή. Μια συνεχής είναι όλα μες τον κύκλο του, ροή. Δεν υπάρχει τέλος στην ζωή. Και ο θάνατος ακόμη, στην ουσία, είναι μια καινούργια αρχή, γιατί στο κενό που δημιουργεί, αφήνει περιθώριο να υπεισέλθει κάτι άλλο, η ισορροπία του σύμπαντος να μην διασαλευτεί.
Πάντοτε υπάρχει μια συνέχεια απροσδιόριστη. Τίποτα να μη διακόπτει τίποτα. Και αν ακόμη κάτι διακοπεί, αυτό αμέσως δημιουργεί μιαν άλλη κατάσταση καινοφανή. Ένα πανηγύρι η ζωή κι όσο ο χορός της καλά κρατεί όλα έρχονται στην ώρα τους για εκείνον που ξέρει να περιμένει κι οπλίζεται μ’ υπομονή.
Κι ό, τι είναι γραμμένο να γίνει, θα γίνει, είτε σήμερα είτε αύριο είτε σε κάποια άλλη στιγμή. Κι η ανθρώπινη ψυχή, αδιαχώριστο μέρος του όλου, δεν ξεφεύγει από τον γενικό κανόνα της αέναης αλλαγής. Μια κλαίει. Μια γελά. Μια χορεύει και τραγουδά και πάει λέγοντας…..
Κι όσο η ζωή συνεχίζει να χορεύει, τί κι αν παίζει τα δικά της παιχνίδια! με σκέρτσα και καμώματα πολλά; Τί κι αν εκεί που σε χαρά σ’ ανυψώνει κι αμέσως μετά σε πληγώνει και σε εγκαταλείπει δέσμιο στην θλίψη και στη μοναξιά; Την άλλη, ξαφνικά και από το πουθενά, έρχεται πάλι κοντά και με χαρούμενο και γελαστό πρόσωπο σε παρακινεί, σε προτρέπει και σ’ ωθεί να πάρεις μέρος στα δικά της τερτίπια ξανά!
Κι αν αφεθείς να σε παρασύρει στου χορού της τον ρυθμό, όλα μπορούν να αλλάξουν, ίσως αργά, μα σταθερά.
Μ’ αν τη πρόσκλησή της όμως αρνηθείς
και παραμείνεις έξω απ’ της ζωής το παιχνίδι
κι από μακριά κι αλάργα το κοιτάς τότε αλί!
Στον ανθόκηπο της γης
θα μαραζώνεις σαν απότιστο φυτό!
Κι όταν ολότελα πια μαραθείς
κάποιος αδιάφορα θα σε πετάξει τελικά στη χωματερή, ξερό κι άχρηστο ζωής ένα σκουπίδι!...

{μια σελίδα από το ανέκδοτο βιβλίο μου «Στο χορό της ζωής» }