Νοερή επαφή

1
Ω! αδελφέ, όπου γης,
ας μη ξέρω ποιος είσαι ή με ποιες συνθήκες ζεις.
Όμως απόψε το ’χω ανάγκη πολύ
και ξαλάφρωμα θα φέρει στη ψυχή
μια νοερή μεταξύ μας επαφή.

Αν μπορούσα να σε βρω, ή κι εσύ να με συναντήσεις
δεν θα ήταν ανάγκη να μου μιλήσεις..
Στα μάτια σου τον πόνο θα διαβάσω, την ερημιά της ζωής
κι είναι ολοκάθαρο, τί θα ’θελες να μου πεις
και τί πολλά να με ρωτήσεις.
2
Μα τί να σου απαντήσω,
ψέματα εγώ να μη σου πω;
Μη και δεν είναι γερακίσια κραξιά
κι αγριμιών ουρλιαχτά,
η κάθε αλήθεια των ημερών μας μπροστά;
Πόσο δύσκολα ξεχωρίζω πια
ποιο είναι το λάθος και ποιο το σωστό!
Και κάπου φοβάμαι μη σου μεταφέρω το ψέμα σαν αληθινό!

Κάτω απ’ γελαστά
της εξουσίας προσωπεία
τέρατα κρύβονται,
κάθε είδους στοιχειά
μ’ αλλόκοτες μορφές και σημεία,
που ταλανίζουν τη ζωή των απλών ανθρώπων της γης.
και πνίγουν στο δάκρυ τα όποια δειλά σκιρτήματα της ψυχής!
Κι όσο αυτά κρατούν στα χέρια
της παγκόσμιας κοινωνίας τα ινία,
στη καρδιά της ζωής αστόχαστα πετούνε μαχαίρια,
δημιουργώντας αλλεπάλληλα ντόμινα καταστροφής!
Ω! πώς συνθλίβονται
πόθοι κι αγώνες πορείας ειρηνικής!...
3
Είναι αλήθεια ή ψέμα πως σε νύχτα ζοφερή
μετά τόσες χιλιετίες, ξεδιπλώνεται ακόμη και σήμερα η ζωή
και μέσα της μ’ ίσκιους και φαντάσματα παραδέρνουν οι πολλοί,
όμοιοι διψασμένες νεροφίδες που ψάχνουν για νερό διαρκώς
κι ενώ τ’ οσμίζονται και το νοιώθουν, δεν βρίσκουν τη πηγή.

Ω! πώς σέρνεται το πλήθος στ’ ανθρώπινο κοπάδι καταγής
δίχως ελπίδα να δει ουρανό με λίγο φως!
Κι είναι ψέμα γι’ αλήθεια πως,
ο πόνος τους ανεπίτρεπτος είναι και πολύς;
Κι όσοι τολμούν, μ’ ελπιδοφόρα σκιρτήματα ψυχής,
να ψάχνουν εναγωνίως και διαρκώς
τρόπους ν’ ανασηκωθούν απ’ το σούρσιμο στη γης,
κι ενώ το παλεύουν και το παλεύουν μ’ απόθεμα υπομονής,
άδικα ψάχνουν και μάταια το παλεύουν οι δυστυχείς,
ως την ώρα της θανής!
4
Ω! αδελφέ όπου γης,
ο νους κλωθογυρίζει στα παλιά
σφιχταγκαλιάζοντας τα τωρινά.
Και σαν οι μνήμες ξεφυτρώνουν μία-μία σε σειρά,
μπροστά στον ανθρώπων τον εξευτελισμό
σαν βασανίζονται και ματώνουν από συνάνθρωπο αδελφό,
γιατί τόλμησαν να φωνάξουν για λευτεριά,
ξεσπά σ’ ακράτητα η καρδιά μου αναφιλητά
και δεν μερώνει!
Όλο το «είναι»μου κραυγή ανυψώνει!
Μιαν άφατου πόνου κραυγή που με τίποτε δεν σιωπά.
5
Ω! αδελφέ, όπου γης,
αν με ρωτήσεις στην γήινη ζωή
ποιος καθορίζει τα όρια πορείας του καθενός,
ένα έχω να σου πω, δικής μου εμπειρίας.
Ούτε ανώτερες δυνάμεις κρυμμένες στον ουρανό,
ούτε κάποιοι άλλοι στο κόσμο αυτό,
μα εμείς! Οι ίδιοι εμείς.
Και δεν σου μιλώ με ίχνη αλαζονείας,
πως τώρα μόνο η δική μου ψυχή επαναστατεί.
Πόνο εκφράζω μετά πολλής αγωνίας
για την όψη της σημερινής μας κοινωνίας.
Μα δεν αρκεί με βραχνάδα να τον ψελλίζω στη φωνή.

Κι επειδή θαρρώ πως τον ίδιο πόνο κι αγωνία κρύβεις και συ
στα βάθη της δικής σου ψυχής
έλα να πάρουμε γραφή απ’ τη θέαση της αιωνιότητας,
για να ξεφύγουμε απ’ το τέλμα της οδυνηρής πραγματικότητας.

5

Όμως πες μου πρώτα, να σε χαρώ,
σε μια διαδρομή γιομάτη αγωνία στη ζωή,
σαν των δικαιωμάτων του ο θνητός
γίνεται απαρνητής
και στα συμφέροντα των ισχυρών
άγεται και φέρεται υποτελής,
με τί τρόπο να φλογίσουμε συ κι εγώ,
κείνη τη θέληση του ανθρώπου να μένει ορθός;
Και για να μη γονατίζει η ψυχή του στην εξουσία κανενός;
πώς να του εμφυσήσουμε, «εν τη ενώσει η ισχύς»
όλοι οι άνθρωποι να γίνουμε πιο ανθρωπινοί;
Και τότε πάμε. Τις φωνές να ενώσουμε μαζί.

Πάθος ερωτικό να εγείρουμε στην κάθε μια καρδιά.
Κείνο το πάθος που την καταλαγιασμένη δύναμη ξυπνά.
για πέταγμα προς τα ψηλά!
Ν’ αρχίσουν οι άνθρωποι το πάλεμα για την αλλαγή, ξανά!