Το νόημα

Α! Δίβουλοι άνθρωποι μυριάδες είναι και δειλοί,
που περιφέρονται αδρανείς στη γήινη διαδρομή!
Λες και φόβος το κάθε τους βήμα μετρά και σκεπάζει
κι αφήνουν άσκοπα τον χρόνο τους στη ζωή
να χάνεται και να λιμνάζει
σε βαλτονέρια χωρίς φωτός αναλαμπή!

Μα τί να την κάνεις μια τέτοια ζωή
σα δεν έχει φωτός φεγγοβολή,
δεν έχει μάνητα και πάθος κι ορμή;
Ω! Να εύχεται, αρματωμένη μπρατσέρα να ’ναι ο καθείς!
Ατρόμητη ν’ αρμενίζει στον ωκεανό της ζωής!
Μ’ ολάνοικτα -ψυχής και νου- πανιά
να ξανοίγεται σ’ άγνωστα πέλαγα μακρινά.
Αυτό είναι της ζήσης το νόημα κι η μεγάλη χαρά.

Σ’ αφηνιασμένο αντάριασμα, σα δοκιμάζεται σκληρά,
να μη κιοτεύει, να μη λιγοψυχά,
αλλά με λιονταριού να παλεύει καρδιά!
Ακόμα κι αν κινδυνεύει το «είναι» του μ’ αφανισμό,
σχέδιο υπομονής να βάζει μπροστά στο χαμό
και την δύναμή του ν’ αναμετρά,
αντλώντας φρόνηση απ’ το μυαλό
κι ήρεμα τις Σειρήνες και με θάρρος ν’ αψηφά!
Κι όσο κύματα λυσσασμένα συνεχώς συναντά,
να στρέφεται με σιγουριά, τον Ποσειδώνα Θεό να κοιτά.

Κι όσο κι αν σ’ του ταξιδιού του την γυροβολιά
ο καθείς αλύπητα κονταροχτυπιέται,
σαν με την αξιοσύνη του σώζεται κάθε φορά
και στης ζωής το αναμέτρημα δεν χαλιέται,
θα ’χει κάθε λόγο διπλά να ευχαριστιέται!