Και τώρα, τί θα κάνουμε τώρα;

Χωρίς ν’ αυξάνουμε τα έσοδά μας
με τη δουλειά μας,
στο άρμα της κατανάλωσης όλοι δεμένοι
πολύ αυτάρεσκα σερνόμασταν.
Κι απ’ την απληστία μας παρασυρμένοι,
αντί να περιορίζουμε τα έξοδά μας
ν’ αυγατίσουμε το βιος για τα στερνά μας,
αφειδώς κι ασύστολα δανειζόμασταν,
για να περνάμε καλύτερα, πιο πάνω απ’ τα δυνατά μας.
Και στις επιθυμίες, υποθηκεύοντας τα όνειρά μας
Ικανοποιήσαμε πλαστές ανάγκες, σπαταλώντας επί πιστώσει.

Ω! πόση ψευδαίσθηση αγοράσαμε στη ζωή μας,
κι αυταπάτη άλλη τόση!
Δεν βάλαμε κάτω τη λογική μας,
να δούμε το πόσο βαδίζουμε στραβά.
Ξανοιχτήκαμε….
σε βαθιά κολυμπώντας νερά...
κι εξαντλήσαμε…..
την αντοχή μας…..
κι έπειτα…. Αλί μας…
πλάκωσε της παγκόσμιας κρίσης η μπόρα!

Κι όλα ήλθαν τα πάνω κάτω.
Πιάσαμε όλοι της θάλασσας τον πάτο
και θα πνιγούμε απ’ ώρα σ’ ώρα!
Και τώρα, τί θα κάνουμε τώρα;
Δίχως δυνάμεις απ’ τον βυθό κάτω
πώς θα βγούμε στην επιφάνεια;
Μια φορά συνέβησαν τα Θεοφάνεια!

Ω! ας μην μας αρπάξει στα νύχια του ο πανικός.
«Αγαθόν το εξομολογείσθαι» δημοσίως κι επί παντός.
Πριν μας πνίξει της χρεοκοπίας ο Ωκεανός,
πρέπει τρόπο να βρούμε συναινετικώς,
για να επιπλεύσουμε όλοι, είτε έτσι είτε αλλιώς!