Ο δικός μας δρόμος

Ο δικός μας δρόμος

1
Όλο κι όλο το προικιό μας,
σαν ξημέρωνε της νιότης μας η χαραυγή,
ήταν η ευχή των γονιών μας.
Μα στο νου, γεμάτο το σταμνί των προσδοκιών μας.
Ακούγαμε ενθαρρυντική, και μια φωνούλα μυστική,
πως πάντοτε «νικούν οι τολμηροί».

Ας μη μας έδειχνε η ζωή την όψη της την καλή.
Στο κάτω-κάτω, δεν είχαμε και πολλά να χάσουμε,
αν στην αναμέτρηση μαζί της,
την αντοχή μας τολμούσαμε να δοκιμάσουμε.

Κι η φαντασία έκανε δυνατό, το κάθε τι.
Πρόκληση κι όραμα παιδικό,
να ψαρέψουμε ηλιαχτίδες από θάλασσα, γη κι ουρανό,
να φωτίζουν το δρόμο μας λαμπρό.
2
Ριχτήκαμε στο κολύμπι, με τόλμη κι ελπίδα πολλή.
Ο μόνος φόβος, μην και μας σπάσει το σταμνί,
κι οι προσδοκίες στους τέσσερις ανέμους σκορπίσουν,
μήπως και χάσουμε των γονιών μας την ευχή
και σαλαγήσει ο νους κι αδειάσει η ψυχή.
Στου χρόνου τον ξέφρενο καλπασμό
και στης πορείας το τρεχαλητό,
κάποια πράγματα πέθαιναν βουβά
κι άλλα μένανε ατόφια μέσα μας, ζωντανά,
ανάλογα με τη θέση που καταλάμβαναν
και τις ρίζες που άπλωναν στο νου και την καρδιά.
3
Φορές που φουρτούνιαζε απ’ την αδικία η ψυχή,
παρακινώντας μας, αγριεμένοι να πεταχτούμε κι ορθοί,
φορές που το αίμα κόχλαζε καυτό
σε κάθε ταπείνωση που δεχόμασταν πικρή
κι αναστάτωνε του κορμιού το σφυγμό,
στο χτύπημα ν’ απαντήσουμε με χτύπημα και θυμό,
των γονιών το δίδαγμα υπομονής και σωφροσύνης
κατάφερνε να συγκρατεί, κάθε άσκοπη κίνηση βιασύνης.
4
Δύναμη ψυχής των γονιών μας η συμβουλή
κι «όχι ακόμα! Όχι ακόμη! δεν ήλθε ο καιρός να δικαιωθείς,
για κάθε ταπείνωση που δέχτηκες ή θα δεχτείς»,
απαντούσαμε στην οργή. Και το δρόμο συνεχίζαμε μ’ υπομονή.
Πέφταμε, ματώναμε, σηκωνόμασταν, ξανά και ξανά.
Τα δάκτυλα γίνονταν ατσάλινα αγκίστρια,
σφιχτοδένοντας τ’ όνειρο με τη ζωή.

Κι όσο η ελπίδα, των προσδοκιών μας το σταμνί,
κρατούσε άθικτο στους ώμους μας και σταθερά
και βήμα το βήμα, μας ακολουθούσε των γονιών μας η ευχή,
ένα ίχνος μας αφήναμε στον αέρα κάθε φορά.
Του θριάμβου και της νίκης μας την κραυγή!
5
Μα ώσπου να ’ρθει κείνη η μέρα κι εκείνη η στιγμή,
ο μόχθος μας ν’ ανθίσει, να καρποφορήσει,
απ’ τον ιδρώτα πώς λιώναμε σ’ όλο το δρόμο,
μ’ εκείνο που σηκώναμε το βάρος
και το τίμημα για την αποκοτιά και το θάρρος,
που πληρώναμε στην άνιση μάχη ολημερίς,
δεν δύναται να το φανταστεί, να το νοιώσει κανείς,
στην εποχή τη τωρινή!...
Αυτός ήταν ο δρόμος κι η δική μας διαδρομή.
Ποιος ο δικός σου, γενιά σημερινή;


από την ποιητική συλλογή "Διαδρομές"