Δεν φελάνε μονάχα οι ευχές

Δεν φελάνε μονάχα οι ευχές

Γ΄ βραβείο Ποίησης από τον Ε Σ Π Α Ι Ρ Ο, Σερρών


1
Καθαγιασμένου τόπου κι ένδοξης φυλής βλαστάρι
- με «γαλανό τ’ όνειρο» σ’ άσπρο άλογο καβαλάρη-
Γαλουχήθηκα
με τη γλώσσα την αρχαία και νέα Ελληνική.
Διδάχτηκα
των προγόνων τις αρετές και φιλοσοφία.
Ενστερνίστηκα
λεπτομέρειες πολλών παραμέτρων απ’ τη θρησκεία.
Καθοδηγήθηκα
με φως ψυχής, υδρόμελι ανεξάντλητης πηγής
το «αγαπάτε αλλήλους» εχθρούς και φίλους.
Περιπλανήθηκα
με τα βιβλία στο μύθο και την ιστορία.
Και παιδιόθεν μπουρλότο
πυρπόλησε τα σπλάχνα μου η φιλοπατρία
που άσβηστη φλόγα ιερή,
αναστάσιμο καίει μέσα μου κερί.
Κι όταν συνέκρινα
αλήθειες ζωής που γνώριζα στην πορεία,
οραματίστηκα
ένδοξες ημέρες τωρινές για το τόπο που γεννήθηκα,
σ’ ώρα που στην άγια του κληρονομιά με δέος ορκίστηκα.
Και μπορεί να πάρει κάποιος τη ζωή μου
μα όχι και τα οράματα της ψυχής μου,
που τα υφαίνω με τ’ ουρανού το φως το γαλανό.
Στο στέμμα της Γης να ’μπει ξανά η φυλή μου
ένα κι αυτή διαμάντι λαμπερό,
όπως ήταν μια φορά κι ένα καιρό!
Με τούτη πορεύομαι την κρυφή μου ελπίδα.
Είθε να ζήσω τόσο, ν’ αξιωθώ να το δω
και να πεθάνω περήφανη Ελληνίδα!
2
Μα δεν φελάνε μονάχα οι όποιες προσευχές,
ούτε τα μεγάλα λόγια κι οι από καρδιάς ευχές
τα όνειρα και τα οράματα να πάρουν σχήματα και μορφές
κι η φυλή μας επάξια να συγχρονισθεί με τις νέες εποχές
κι ισότιμη να συμβαδίσει με τις άλλες στη γη φυλές!
Και πώς να τα βάλω με το χρόνο που δεν αλλάζει μόνο τις εποχές;
Έχει μεταλλάξει και των ανθρώπων τις καρδιές
κι άδειασε το νου τους από στηρίγματα σ’ αιώνιες αρετές.
Της ζωής τους ο τρόπος ο ρηχός με καταθλίβει!
Ποικιλότροπα η καθημερινότητά τους με συντρίβει.
Και το είναι μου «στα δρώμενά» τους με πόνο σκύβει.
3
Ω! δεν θα βάλω κλάψες και σκουξιές,
που «κοιμήθηκαν» για τα καλά οι άνθρωποι με τις «σκιές».
Πολύστροφος και πολυμήχανος υπήρξε πάντοτε ο νους,
κι άξιος είναι παραθύρι ν’ ανοίξει και στις μέρες τις σημερινές,
ν’ αγναντέψει τη ζωή, Ήλιος να καταυγάσει ξανά τις ψυχές.
Για να πετάξει όμως Ίκαρος ξανά στους ουρανούς,
στη γοητεία του θαύματος αυτού για να παραδοθεί,
με «τ’ αντίθετα δαιμόνια» που τόσο συχνά τον ποδηγετούν
και σ’ ορίζοντες τον καθηλώνει κλειστούς,
πρέπει να ’βρει τρόπο μαζί τους οριστικά να φιλιωθεί!...
4
Με νάματα σοφίας ξανά το νηστικό του πνεύμα να τραφεί!
Να ντυθεί με το φως απ’ των αρετών του την πηγή,
που άφησαν πλούσια κληρονομιά οι πρόγονοί.
Όταν εκείνοι ένωναν τα χέρια και γίνονταν πιο δυνατοί,
γιατί όχι κι εμείς να μη κάνουμε το ίδιο, οι σημερινοί;
Φωτεινοί οι δρόμοι κι η πρόκληση δυνατή.

Όμως για να στηθούν ξανά στη νέα διαδρομή
σημαίες και λάβαρα στις ψηλές κορυφές,
ελπίδες να ξαναγεννηθούν μέσα μας ζωηρές
κι οράματα φωτεινά στις νέες γενιές,
σώφρονες ηγέτες χρειάζονται και δυναμικοί!
Με ιστορική νοημοσύνη,
μπροστά εκείνοι
και σύσσωμος ο λαός μαζί,
του Αριστείδη τ’ αχνάρια ν’ ακολουθήσουμε,
του Σόλωνα, του Λυκούργου, του Αλέξανδρου, του Περικλή!
5
Δύσκολος πάντα ο ανήφορος κι απ’ την Πύλη τη στενή
περνούνε μονάχα οι λίγοι κι εκλεκτοί.
Χρέος να προχωρήσουμε σ’ αυτή τη διαδρομή.
Δρασκελώντας σταθερά τις «κακοτοπιές» της εποχής,
και στηριζόμενοι στα πόδια μας γερά πάνω στη γη,
απ’ την πτώση μας και πάλι ν’ ανυψωθούμε, σαν φυλή!
Στην ανέμη της ιστορίας, ω! ας μη χάνουμε στιγμή,
νέος «μύθος» λαμπρός ν’ αρχίσει να πλέκεται απ’ την αρχή!