Το τραγούδι της σιωπής

Το τραγούδι της σιωπής

1
Να τραγουδήσω ήθελα στη Μεγάλη χορωδία της Ζωής.
Και δεδομένης στιγμής
στο πάλκο σαν ανέβηκα πανευτυχής,
όμοια ηλιόχαρο καλοκαίρι,
στο στήθος έβαλα το χέρι
κι ενώπιον της κριτικής επιτροπής,
χείμαρρος ξεχείλισε απ’ το στόμα, της καρδιάς η φωνή!

Του κόσμου τους ήλιους και πανσελήνους ανυμνούσα!
Για τις χαρές και την ομορφιά στη ζωή τραγουδούσα!
Αυγινά γλυκοχαράματα και χρυσαφένια δειλινά εξυμνούσα!
Μα ως φαίνεται παράφωνη ακουγόμουνα και τόσο πολύ,
που στον ήχο της φωνής μου τ’ αυτιά τους βούλωναν οι κριτικοί,
ειρωνικά οι θεατές γελούσανε οι πιο πολλοί
κι ο διευθύνων μαέστρος μ’ απέβαλε απ’ το χώρο της σκηνής.
2
Ράπισμα δυνατό η διαγραφή μου
απ’ τα γίγνεσθαι στη χορωδία της Ζωής.
Λύγισα, μα το κεφάλι δεν έχωσα στην άμμο της γης.
Πείσμωσα, φωτιά πήραν οι συλλογισμοί μου
κι ανασηκώνοντας το κορμί μου,
είπα σε κριτικούς και θεατές παρευθύς:
Η φωνή της καρδιάς έχει τόσο απαλή χροιά
που σαν τραγουδάει, εξευγενισμένες ψυχές αγγίζει μοναχά.
3
Κι ύστερα, με σκέψεις που ’ρχονταν στο μυαλό
με ζαρκαδιού πηδήματα,
πήρα τους δρόμους της γης
με της καρδιάς καθοδηγούμενη τα δυνατά χτυπήματα,
τον μύθο μου να πλάσω στο ξεδίπλωμα της διαδρομής.

Κι αφότου έγινα με τον καιρό του Ήλιου ζηλωτής.
μες απ’ το «είναι» της Παγκόσμιας Ψυχής
άντλησα τις ανείπωτες του κόσμου νότες μουσικής.
Και ζυγιάζοντας τα «κατά και τα υπέρ» της ζωής,
ένα τραγούδι συνέθεσα, το δικό μου τραγούδι της σιωπής.

Και μ’ ήχο πλάγιο, ψιθυριστό,
μοναχικός τραγουδιστής,
πότε με κλάμα για το παρελθόν,
πότε με γέλιο για το παρόν
κι άλλοτε για το μέλλον μ’ ένα χαμόγελο αχνό,
τον Θεό που πιστεύω,
τον δικό μου Θεό που όλες τις φωνές ακούει, εξυμνώ
και για τη Ζωή που λατρεύω,
έστω και παράφωνα, το τραγούδι της σιωπής
αρχίζω να τραγουδώ.

Από την ποιητική συλλογή μου "Τραγούδια της σιωπής"