Η πτώση

Χωρίς καμιάν αμφιβολία,
μέγιστο αγαθό του ανθρώπου η Ελευθερία.
Όμως ελευθερία χωρίς όρια, σύνεση κι ευνομία,
συχνά οδηγεί στη πτώση και στην ασυδοσία.
Ω! Τί να πω για την εικόνα που προβάλλεται στη σύγχρονη κοινωνία!
Χάσαμε πια οι άνθρωποι τον ρυθμό του μέτρου για ζωής αρμονία!
Κι αλί! Στα Έσχατα καταπέσαμε βάθη αποκτήνωσης
κι ακολουθώντας ένα δρόμο ερωτικής αποχαλίνωσης
αγγίξαμε τα όρια της ψυχικής απογύμνωσης!


απόσπασμα από την ποιητική συλλογή μου"Βήματα στων ανθρώπων τη γη"

Φαιδρά ή Σοβαρά;

Φαιδρά ή Σοβαρά;

-------------------



Στης γειτονιάς το λούνα-παρκ//και στης παγκόσμιας ζωής το τσίρκο//τα πρόσωπα και του κόσμου η ψυχή//πώς αλλάζουνε μορφή!//

Σαν σε καθρέπτη μαγικό//τα ¨δρώμενα"παρατηρώ.//Χοροπηδούν στα μάτια μου εμπρός//δίχως μέτρο συμπαντικό//πέρα από κάθε λογική.//Σαστισμένος ο νους τα κοιτάει βουβός!//

Κι όσο τις εικόνες που εκπέμπει διαρκώς,//ο κάθρέπτης ο μαγικός//αθέλητα στο δικό τους χορό μέ βάζουν!//Λες κι αόρατα χέρια μ' αρπάζουν//και σε "χώρα των θαυμάτων"με πετούν.

Η καρδιά σπαρταράει από χαρά.//Ω! Πόσοι αισιόδοξοι εκείθε τραγουδούν!//Τον χρόνο τους αμέριμνα περνούν//κι όλα δςίχνουν πως με φως τα όνειρά τους ζουν!//

Μα σαν ολογράμματα με κυκλώνουν//φίδια με ζώνουν//κι η ονείρωξη δεν κράτησε πολύ.//

Σε μια της γης γυροβολιά//καλυμμένο τον Ήλιο με σύννεφα πολλά//ο καθρέπτης αντανακλά!//Πάει το φως!//Λάκισε κι η χαρά!//Δαιμόνια προβάλλουν απ' του φεγγαριού τη σκιά//ξερνώντας φωτιά!//

Και γύρω τους αμέτρητα ξωτικά//μάγισσες και μάγοι οργιάζουν!//Σε χύτρες και καζάνια που κοχλάζουν//ανακατεύουν την ανθρώπινη ζωή!//Πω!Πω! Τί θόρυβο έκανε η κακία η πολλή!//Κι όλα ξανάγιναν αυτό που ήταν!//Άσχημα και δυσανάλογα στη μορφή!//

Στη γωνιά, η καλοσύνη αφουγκραζόταν σιωπηλή!//Ο ουρανός τα πάντα κοίταζε σκυθρωπός!//Κι ο καθρέπτης των προσδοκιών,//της νοσταλγίας ξεναγός,//στ' όνειρο του μέλλοντος καθρέπτης μαγικός,//αλλοιωμένες τις εικόνες δείχνει πλέον, συνεχώς!..

Κι ο νους μπερδεύεται σε ψέματα και παραμύθια!//Οδυνηρό για την διάνοια ν' αναζητάει την αλήθεια//σε όρια ρευστά, ανάμεσα στα σοβαρά και τα φαιδρά.//

Ω! δεν αντέχεται για πολύ//τόση οδύνη στην ανθρώπινη καρδιά!//Κι ο νους μετέωρος σαλεύει//κι η ψυχή πονά κι αγανακτεί!//Τί στην οργή!//Αν δώσω μια και σπάσω τον καθρέπτη//σαν τί περισσότερο από μέσα του θ΄αποκαλυφθεί;