Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Ο βοηθός του Θεού


Πρώτα χώρισε τη νύχτα απ’ τη μέρα ο Δημιουργός
και το σκοτάδι έγινε φως.
Όμως Του πήρε χρόνο πολύ
κι άλλη τόση δουλειά σκληρή,
η δημιουργία του κόσμου να συντελεσθεί.

Κι όταν πήγαν όλα καλά ,
σύμφωνα με το Μεγάλο Σχέδιο κι όλα έγιναν ωραία,
-λογικό ήταν και κατάληξη μοιραία-
σάμπως και να ’νοιωσε κούραση, κι ας ήταν Θεός.

Κι ως φαίνεται, είδε τα πράγματα αλλιώς.
Μέτρησε τις φροντίδες που απαιτούνταν συνεχώς,
για να ρέει αρμονικά η ζωή κι ο νόμος ο συμπαντικός.
Σ’ έννοιες μπήκε μεγάλες και πώς να τα βγάλει πέρα,
την κοσμογονία Του να συντονίζει μοναχός;

Σε βαθιά έπεσε συλλογή.
Και το σκεπτόταν το πράγμα πολύ.
Απ’ όλες τις πλευρές, το κλωθογύριζε κάθε στιγμή,
όταν κάθισε να ξεκουραστεί την εβδόμη μέρα.
Και το σοφό Του μυαλό,
αποφάσισε να φτιάξει πολύτιμο βοηθό.
Και την ενάτη ημέρα, έπλασε την ΜΗΤΕΡΑ!

Από την ανέκδοτη ποιητική μου συλλογή «Γυναίκα-Ανθοπηγή»

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

Στο χορό της ζωής

……. Τίποτε δεν μένει στάσιμο στου χρόνου τη περιστροφή. Μια συνεχής είναι όλα μες τον κύκλο του, ροή. Δεν υπάρχει τέλος στην ζωή. Και ο θάνατος ακόμη, στην ουσία, είναι μια καινούργια αρχή, γιατί στο κενό που δημιουργεί, αφήνει περιθώριο να υπεισέλθει κάτι άλλο, η ισορροπία του σύμπαντος να μην διασαλευτεί.
Πάντοτε υπάρχει μια συνέχεια απροσδιόριστη. Τίποτα να μη διακόπτει τίποτα. Και αν ακόμη κάτι διακοπεί, αυτό αμέσως δημιουργεί μιαν άλλη κατάσταση καινοφανή. Ένα πανηγύρι η ζωή κι όσο ο χορός της καλά κρατεί όλα έρχονται στην ώρα τους για εκείνον που ξέρει να περιμένει κι οπλίζεται μ’ υπομονή.
Κι ό, τι είναι γραμμένο να γίνει, θα γίνει, είτε σήμερα είτε αύριο είτε σε κάποια άλλη στιγμή. Κι η ανθρώπινη ψυχή, αδιαχώριστο μέρος του όλου, δεν ξεφεύγει από τον γενικό κανόνα της αέναης αλλαγής. Μια κλαίει. Μια γελά. Μια χορεύει και τραγουδά και πάει λέγοντας…..
Κι όσο η ζωή συνεχίζει να χορεύει, τί κι αν παίζει τα δικά της παιχνίδια! με σκέρτσα και καμώματα πολλά; Τί κι αν εκεί που σε χαρά σ’ ανυψώνει κι αμέσως μετά σε πληγώνει και σε εγκαταλείπει δέσμιο στην θλίψη και στη μοναξιά; Την άλλη, ξαφνικά και από το πουθενά, έρχεται πάλι κοντά και με χαρούμενο και γελαστό πρόσωπο σε παρακινεί, σε προτρέπει και σ’ ωθεί να πάρεις μέρος στα δικά της τερτίπια ξανά!
Κι αν αφεθείς να σε παρασύρει στου χορού της τον ρυθμό, όλα μπορούν να αλλάξουν, ίσως αργά, μα σταθερά.
Μ’ αν τη πρόσκλησή της όμως αρνηθείς
και παραμείνεις έξω απ’ της ζωής το παιχνίδι
κι από μακριά κι αλάργα το κοιτάς τότε αλί!
Στον ανθόκηπο της γης
θα μαραζώνεις σαν απότιστο φυτό!
Κι όταν ολότελα πια μαραθείς
κάποιος αδιάφορα θα σε πετάξει τελικά στη χωματερή, ξερό κι άχρηστο ζωής ένα σκουπίδι!...

{μια σελίδα από το ανέκδοτο βιβλίο μου «Στο χορό της ζωής» }

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Νοερή επαφή

1
Ω! αδελφέ, όπου γης,
ας μη ξέρω ποιος είσαι ή με ποιες συνθήκες ζεις.
Όμως απόψε το ’χω ανάγκη πολύ
και ξαλάφρωμα θα φέρει στη ψυχή
μια νοερή μεταξύ μας επαφή.

Αν μπορούσα να σε βρω, ή κι εσύ να με συναντήσεις
δεν θα ήταν ανάγκη να μου μιλήσεις..
Στα μάτια σου τον πόνο θα διαβάσω, την ερημιά της ζωής
κι είναι ολοκάθαρο, τί θα ’θελες να μου πεις
και τί πολλά να με ρωτήσεις.
2
Μα τί να σου απαντήσω,
ψέματα εγώ να μη σου πω;
Μη και δεν είναι γερακίσια κραξιά
κι αγριμιών ουρλιαχτά,
η κάθε αλήθεια των ημερών μας μπροστά;
Πόσο δύσκολα ξεχωρίζω πια
ποιο είναι το λάθος και ποιο το σωστό!
Και κάπου φοβάμαι μη σου μεταφέρω το ψέμα σαν αληθινό!

Κάτω απ’ γελαστά
της εξουσίας προσωπεία
τέρατα κρύβονται,
κάθε είδους στοιχειά
μ’ αλλόκοτες μορφές και σημεία,
που ταλανίζουν τη ζωή των απλών ανθρώπων της γης.
και πνίγουν στο δάκρυ τα όποια δειλά σκιρτήματα της ψυχής!
Κι όσο αυτά κρατούν στα χέρια
της παγκόσμιας κοινωνίας τα ινία,
στη καρδιά της ζωής αστόχαστα πετούνε μαχαίρια,
δημιουργώντας αλλεπάλληλα ντόμινα καταστροφής!
Ω! πώς συνθλίβονται
πόθοι κι αγώνες πορείας ειρηνικής!...
3
Είναι αλήθεια ή ψέμα πως σε νύχτα ζοφερή
μετά τόσες χιλιετίες, ξεδιπλώνεται ακόμη και σήμερα η ζωή
και μέσα της μ’ ίσκιους και φαντάσματα παραδέρνουν οι πολλοί,
όμοιοι διψασμένες νεροφίδες που ψάχνουν για νερό διαρκώς
κι ενώ τ’ οσμίζονται και το νοιώθουν, δεν βρίσκουν τη πηγή.

Ω! πώς σέρνεται το πλήθος στ’ ανθρώπινο κοπάδι καταγής
δίχως ελπίδα να δει ουρανό με λίγο φως!
Κι είναι ψέμα γι’ αλήθεια πως,
ο πόνος τους ανεπίτρεπτος είναι και πολύς;
Κι όσοι τολμούν, μ’ ελπιδοφόρα σκιρτήματα ψυχής,
να ψάχνουν εναγωνίως και διαρκώς
τρόπους ν’ ανασηκωθούν απ’ το σούρσιμο στη γης,
κι ενώ το παλεύουν και το παλεύουν μ’ απόθεμα υπομονής,
άδικα ψάχνουν και μάταια το παλεύουν οι δυστυχείς,
ως την ώρα της θανής!
4
Ω! αδελφέ όπου γης,
ο νους κλωθογυρίζει στα παλιά
σφιχταγκαλιάζοντας τα τωρινά.
Και σαν οι μνήμες ξεφυτρώνουν μία-μία σε σειρά,
μπροστά στον ανθρώπων τον εξευτελισμό
σαν βασανίζονται και ματώνουν από συνάνθρωπο αδελφό,
γιατί τόλμησαν να φωνάξουν για λευτεριά,
ξεσπά σ’ ακράτητα η καρδιά μου αναφιλητά
και δεν μερώνει!
Όλο το «είναι»μου κραυγή ανυψώνει!
Μιαν άφατου πόνου κραυγή που με τίποτε δεν σιωπά.
5
Ω! αδελφέ, όπου γης,
αν με ρωτήσεις στην γήινη ζωή
ποιος καθορίζει τα όρια πορείας του καθενός,
ένα έχω να σου πω, δικής μου εμπειρίας.
Ούτε ανώτερες δυνάμεις κρυμμένες στον ουρανό,
ούτε κάποιοι άλλοι στο κόσμο αυτό,
μα εμείς! Οι ίδιοι εμείς.
Και δεν σου μιλώ με ίχνη αλαζονείας,
πως τώρα μόνο η δική μου ψυχή επαναστατεί.
Πόνο εκφράζω μετά πολλής αγωνίας
για την όψη της σημερινής μας κοινωνίας.
Μα δεν αρκεί με βραχνάδα να τον ψελλίζω στη φωνή.

Κι επειδή θαρρώ πως τον ίδιο πόνο κι αγωνία κρύβεις και συ
στα βάθη της δικής σου ψυχής
έλα να πάρουμε γραφή απ’ τη θέαση της αιωνιότητας,
για να ξεφύγουμε απ’ το τέλμα της οδυνηρής πραγματικότητας.

5

Όμως πες μου πρώτα, να σε χαρώ,
σε μια διαδρομή γιομάτη αγωνία στη ζωή,
σαν των δικαιωμάτων του ο θνητός
γίνεται απαρνητής
και στα συμφέροντα των ισχυρών
άγεται και φέρεται υποτελής,
με τί τρόπο να φλογίσουμε συ κι εγώ,
κείνη τη θέληση του ανθρώπου να μένει ορθός;
Και για να μη γονατίζει η ψυχή του στην εξουσία κανενός;
πώς να του εμφυσήσουμε, «εν τη ενώσει η ισχύς»
όλοι οι άνθρωποι να γίνουμε πιο ανθρωπινοί;
Και τότε πάμε. Τις φωνές να ενώσουμε μαζί.

Πάθος ερωτικό να εγείρουμε στην κάθε μια καρδιά.
Κείνο το πάθος που την καταλαγιασμένη δύναμη ξυπνά.
για πέταγμα προς τα ψηλά!
Ν’ αρχίσουν οι άνθρωποι το πάλεμα για την αλλαγή, ξανά!